Produced by Sophia Canoni
Note: The tonic system has been changed from polytonic to monotonic.The spelling of the book has not been changed otherwise. Bold wordshave been included in &&. Words in italics have been included in _
Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σεμονοτονικό. Η ορθογραφία του βιβλίου κατά τα άλλα παραμένει ως έχει.Λέξεις με έντονους χαρακτήρες έχουν συμπεριληφθεί σε &&. Λέξεις μεπλάγιους χαρακτήρες έχουν συμπεριληφθεί σε _.
ΑΘΗΝΑΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ Δ. Γ. ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ 8 — Δρόμος Πραξιτέλη — 81907
ΑΘΗΝΑ
ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ Δ. Γ. ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ 8 — Δρόμος Πραξιτέλη — 8
Ο τόπος, όπου γεννηθήκαμε, κι' όπου μας φώτισε πρώτη φορά ο ήλιος μετες χρυσές του αχτίδες, είναι για τον καθένα μας τόπος ιερός καιαγαπητός, είναι τόπος όπου μαθαίνουμε την αγάπη στη μεγάλη μαςπατρίδα, την ελεύτερη και τη σκλαβωμένη ακόμα Ελλάδα, όπως ηΕκκλησιά είναι ο τόπος όπου μαθαίνουμε την αγάπη στο Θεό.
Δεν μπορεί να πη κανείς πως έχει πατριωτισμό ξεχνώντας τον τόπο του,κι' αν τύχη νάναι ο τόπος του όχι μεγάλη πολιτεία, παρά καιμικρούτσικο χωριό ακόμα.
Με τα «Διηγήματα της ξενιτειάς» του ο μεγάλος διηγηματογράφος μαςκαι έξοχος ποιητής Χρ. Χρηστοβασίλης δυναμώνει τη λαχτάρα τουκαθενός μας για τον τόπο του, κι' ό,τι αισθάνεται ο ίδιος για τοαγαπημένο του χωριό κάνει να το αιστάνεται και για το χωριό του οκάθε του αναγνώστης, και ένα που ξέχασε την πατρίδα τον και ζούσεχρόνια πολλά στη Ρουμανία τον έκανε να τη θυμηθή και να γυρίση πίσω,μ' ένα του διήγημα στη «Φωνή της Ηπείρου» με τον «Ξενιτεμένο» δηλ.που τον έχουμε και σ' αυτή τη συλλογή
Τόχω καμάρι μου που βάζω κοντά στ' όνομα του μεγάλου μαςδιηγηματογράφου και το δικό μου όνομα, κ' ευτυχισμένος θα είμαι ανκατορθώσω με αυτή μου την έκδοση να δώσω νέα δύναμη και νέα ζωή στηθύμηση και την αγάπη του κάθε ξενιτεμένου αναγνώστη και για τον τόποτου και για την κοινή μας πατρίδα.
ΣΗΜΕΡΑ τα Φώτα, το δειλινό της παραμονής του Άη-Γιαννιού, η κάκω ηΜήτραινα, σαν όλες της παραμονές του Άη-Γιαννιού, έσφαξε μια παχειάκαι μεγάλη κόττα, από τες δέκα-δώδεκα κοττούλες, που είχε στηνπλατύχωρη αυλή της, τη ζεμάτησε, τη μάδησε, και την έβαλε να βράσηακέρια, μέσα σ' ένα κακκάβι, συγύρισε το σπιτοκάλυβό της, έστρωσεστην κορφή της παραστιάς τη νυφιάτικη την προκόβα της, έδεσε τηγκρινιάρα της τη σκύλλα στην κρικέλλα, και περίμενε, σαν όλες τεςπαραμονές του Άη-Γιαννιού, νάρθη ο ξενιτεμένος της ο Γιάννης,ξημερόνοντας του Άη-Γιαννιού.
Αυτή η ιστορία εξακολουθούσε χρόνια και χρόνια. Είταν ακόμη νεια ηκάκω η Μήτραινα, όταν, χήρα πεντάμορφη και πεντάρφανη, ξεκίνησε τονμονάκριβο της τον Γιάννη για την έρημη την Ξενιτειά. Δεν είχε ακόμαάσπρη τρίχα στα κατάμαυρα και σγουρά μαλλιά της, όταν τον φίλησε γιαύστερη φορά, και τον είδε ψηλά από τη ραχούλα, από τ' αγνάντιααπάνω, με δακρυόπνιχτα μάτια, να χάνεται στο μάκρος του δρόμου, καινα γίνεται άφαντος. Χρόνια και χρόνια από τότε η δόλια η κάκω-Μήτραιναπερνούσε τη ζωή της μονάχη στο σπιτοκάλυβό της, έχοντας γιαμόνη συντροφιά, της τους τέσσερους τοίχους