Produced by Sophia Canoni
Note: The tonic system has been changed from polytonic tomonotonic. The spelling of the book has not been changedotherwise. Footnotes have been converted to endnotes. Words withbold characters are enclosed in &.
Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σεμονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου.Οι υποσημειώσεις των σελίδων έχουν μεταφερθεί στο τέλος τουβιβλίου. Λέξεις με έντονους χαρακτήρες περικλείονται σε &.
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΦΕΞΗ1911
Η Βουκολική ποίησις, ως εκ των θεμάτων, περί τα οποία στρέφεται,είνε αρχαιοτάτη, προηγηθείσα της Επικής και εξικνουμένη μέχρι τωνπρώτων ριζών της Δραματικής ποιήσεως, με την οποίαν έχει κοινήν τηνκαταγωγήν. Εις τους αγρούς και εις τα όρη, εις τας βοσκάς και ειςτα δάση, όπου οι αγρόται και οι ποιμένες παρακαλούντες τους θεούςδιά την ευόδωσιν των έργων των, ήρχισαν ήδη να ευρίσκουνρυθμικωτέρας εκφράσεις προς εκδήλωσιν των ιδίων αισθημάτων, εδόθη ηπρώτη ώθησις και εις τα δύο αυτά είδη της ποιήσεως, υπό μορφήνθρησκευτικήν κατ' αρχάς και κατόπιν υποκειμενικήν και συν τω χρόνωαντικειμενικήν.
Η τελευταία αύτη μορφή ανεδείχθη πρώτη με τα έπη του τυφλού αοιδού,τα οποία δεν εβράδυναν να εκθρέψουν, ούτως ειπείν, και τηνπρογενεστέραν, την υποκειμενικήν ή λυρικήν και εν συνδυασμώ μετ'εκείνης, την δραματικήν. Όταν η λυρική και δραματική ποίησις,εξαρθείσαι εις το έπακρον διά των μεγάλων διδασκάλων της τέχνης,ήρχισαν να παρακμάζουν, η βουκολική ποίησις αναγεννάται,δανειζομένη ύλην και υφήν παρ' όλων των άλλων ειδών και συνεχίζουσατην ιδίαν αυτής παράδοσιν. Και ανευρίσκομεν εις αυτήν και τηναπλότητα της πρώτης αφετηρίας της και την περιγραφήν της φύσεως καιτην αντικειμενικήν αφήγησιν των γεγονότων, ήτις διακρίνει τηνεπικήν ποίησιν, και πολλαχού τον διάλογον, το ιδιαίτερονχαρακτηριστικόν της ποιήσεως της δραματικής. Ούτω το ειδύλλιον, τοοποίον, ως και η λέξις εμφαίνει, είνε μικρόν τι είδος (μορφή)ποιήσεως, μας παρουσιάζεται ως μίγμα όλων των άλλων ειδών,διακρινόμενον δια την απλοϊκήν αφέλειαν, την οποίαν απαιτούν τα εναυτώ δρώντα πρόσωπα, ποιμένες και αγρόται, και κοσμούμενον με τηναπέριττον εκείνην χάριν, την οποίαν προσδίδουν αφ' ενός μεν αυτήαύτη η απλοϊκή αφέλεια, αφ' ετέρου δε το περιβάλλον, εντός τουοποίου δρα. Το περιβάλλον αυτό είνε η φύσις.
Ο Θεόκριτος, το γένος, υιός του Πραξαγόρα και της Φιλίνης (ως οίδιος λέγει εις το XIV επίγραμμα) (1) ακμάσας περί το 280 π. Χ.,όχι μόνον τα μέγιστα συνετέλεσεν εις την αναγέννησιν της Βουκολικήςποιήσεως, αλλά θεωρείται τρόπον τινά ως ο δημιουργός της νέας αυτήςμορφής. Οπωσδήποτε τα μέχρις ημών περισωθέντα τριάκοντα ειδύλλιάτου καί τινα άλλα, ανεφίκτου τεχνικής τελειότητος και χάριτοςαπαραμίλλου, προβάλλουσιν αυτόν ως τον πρώτον των βουκολικώνποιητών, απείρως υπερέχοντα των μετέπειτα Μόσχου και Βίωνος,οίτινες εις πολλά τον εμιμήθησαν.
Αναγινώσκων τις τα ειδύλλια του Θεοκρίτου μεταφέρεται μακράν τωνπόλεων, εις τα δάση και τα βουνά και τας παραλίας της Σικελίας, ειςτην κατά τους χρόνους του ποιητού, επί Ιέρωνος, ακμάζουσαν νήσον,της Μεγάλης Ελλάδος. Αι εικόνες διαδέχονται αλλήλας, εικόνες τηςωραίας εκείνης φύσεως και εικόνες του φυσικού βίου των απλοϊκώνπροσώπων, τα οποία ο ποιητής μας καθιστά συμπαθέστατα· αι ιδέαιμάλλον εικονίζονται και αι πα