Uitbarsting van den Mont Pelé op 25 Januari 1903. Amerikaansche toeristen op hun wenken bediend.
Onze landgenoot, de heer G. Verschuur, wereldreiziger en cosmopoliet als weinig Nederlanders, heeft in de Tour du Monde van 12 en 19 September 1903 het hierna volgend reisverhaal doen verschijnen, waarvan het ons aangenaam is onzen lezers devertaling te kunnen aanbieden.
I
Daar ik Martinique goed ken, dank zij drie vroegere reizen, waarbij ik veel zag van Saint-Pierre en omstreken, had ik lust,mij eens op de plaats zelf rekenschap te geven van den omvang der ramp, die, buiten de vreeselijke uitbarsting van Krakatauin de Soendastraat van 1883, in de geschiedenis der menschheid haar wederga niet vindt. Ik zou tegelijkertijd ook ’t eilandSint-Vincent bezoeken, dat eveneens door het geweld van den daar zich verheffenden vulkaan vernield was. Ik scheepte mij inop een engelsche paketboot, die van Southampton vertrekt, en nadat wij op Trinidad waren overgegaan op een ander schip vandezelfde maatschappij, kwam ik te Fort de France aan op den morgen van den 7den Januari 1903.
Mijn eerste bezoek geldt den gouverneur, in wiens welwillendheid ik aanbevolen ben door den minister van koloniën.
De heer Lemaire stelt mij voor aan den heer Lacroix, het hoofd van de wetenschappelijke commissie, ter bestudeering van denvulkaan naar het eiland gezonden, en ik krijg de toestemming, om den kundigen onderzoeker te vergezellen op de exploratietochtenin het verwoeste gebied. De heer Lacroix heeft te zijner beschikking een boot van den staat, ’t adviesjacht de Jouffroy, gestationneerd te Fort de France; de vriendelijke commandant, luitenant Dieulafé, biedt mij gaarne gastvrijheid aan op zijnschip.
In de vier weken, die ik op Martinique heb doorgebracht, heb ik dikwijls den heer Lacroix aan boord van het jacht kunnen vergezellen.Men vertrok dan meestal bij zonsopgang en keerde eerst in den avond terug. Vanaf Carbet, waar de verwoesting begint, tot Prêcheurdoet zich aan het oog een somber, schrikwekkend schouwspel voor. Dit is ledigheid en dood, en één oogopslag is voldoende,om ’t gruwelijk drama voor den geest weer op te roepen, dat hier is afgespeeld, [2]en de enkele seconden te doen herleven, waarin titanische krachten tijd hebben gevonden om een geheele stad tot poeder teverkruimelen en hare acht-en-twintig duizend inwoners te dooden.
Telkens als wij ons naar de plaats van het onheil begaven, kruiste de Jouffroy uren aaneen tusschen Carbet en Prêcheur, waarbij de heer Lacroix aanhoudend den berg in het oog hield met den gewoonlijkin dampen gehulden top en een photografie ervan opnam, zoo gauw het even helder w