Produced by Sophia Canoni
Note: The tonic system has been changed from polytonic tomonotonic, otherwise the spelling of the book has not beenchanged. Bold words have been included in &. Words initalics have been included in _. Footnotes within noteshave been placed immediately below the note and have beenindented
Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σεμονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία τουβιβλίου. Λέξεις με έντονους χαρακτήρες περικλείονται σε &.Λέξεις με πλάγιους χαρακτήρες περικλείονται σε _.Σημειώσεις μέσα στις σημειώσεις έχουν τεθεί ακριβώς από κάτωαπό την σημείωση.
Ο ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΣ - Η ΑΝΕΡΑΣΤΗ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ
ΑΘΗΝΑ
ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ Π. Α. ΠΕΤΡΑΚΟΥ
1906
Ψηλά σε ράχην ώμορφη και δεντροστολισμένην,
Οπούχε κάμπους γύρα της και λόγγους και λειβάδια,
Και βρύσες δέκα τέσσερες, εφτάκρουνες, δροσάτες,
Με κάνναλες ολάργυρες και γούρνες μαρμαρένιες,
Είταν ‘νας Πύργος πάμπαλιος, χίλιων χρονώνε πύργος,
Πούχε τους τοίχους του πλατυούς, γερούς, βραχοχτισμένους,
Πράσινους, καταπράσινους και με κισσούς ντυμένους,
Υπέρψηλα παράθυρα με σιδηριές φραγμένα
Και θύρα δίφυλλη χοντρή, σιδηροσκεπασμένη,
Πάντα κλεισμένη και βουβή, μανταλωμένη πάντα,
Και μέσα κάθονταν κλειστή με τετρακόσιες δούλες,
Ωριοπανώρια κορασιά, στον κόσμο ξακουσμένη,
Ρηγάγγονο, ρηγόπαιδο, μοναχοθυγατέρα,
Πούχε τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι στήθος
Και τον λαμπρόν αυγερινό στη φλογερή ματιά της,
Κι’ εννιά λιοντάρια για σκυλλιά στους άλυσους δεμένα,
Π’ όλην τη νύχτα τ’ άφινε λυτά να τριγυρίζουν
Μες στες πλατύχωρες αυλές, τες μαρμαροστρωμένες,
Να τη φυλάν κοιμάμενη, σαν μπιστεμένοι φίλοι,
Μην έμπουν μέσα αλλόφυλοι, κι’ εχτροί και την αρπάξουν,
Για να ονειρεύεται ήσυχη στ’ ολόχρυσο κρεβάτι
Το παλληκάρι τώμορφο, το χιλιοπαινεμένο,
Που θα βρισκόντανε ποτέ στη γη την οικουμένη,
Να τώπαιρνε για ταίρι της, να του άνοιγε του Πύργου
Τη θύρα την κατάκλειστη, μαζί με την καρδιά της.
Είταν η Κόρη ολάρφανη πο μάνα, πο πατέρα….
Οι Μοίρες αι σκληρόκαρδες την είχανε μοιράνει,(1)
Που αν μάθαινε την τύχη της, το μαύρο ριζικό της,
Θάχανε τους γονέους της και μοναχή θα ζούσε….
(Την έμαθε τη μοίρα της, το μαύρο ριζικό της
Κ’ έχασε τους γονέους της και μοναχή της ζούσε)
Κι’ αν έβγαινε και μια στιγμήν από τον Πύργον έξω,
Θάχανε και τον Πύργο της και τ’ άπειρα της πλούτη
Και το ψωμί θα λίμαζεν, όσον καιρό κι’ αν ζούσε,
Κι’ αν όποιον έπαιρν’ άντρα της κι’ αν όποιον αγαπούσε
Δεν είταν άξιος κι’ ώμορφος, γερός και παλληκάρι,
Θα ρεύανε τα μάτια της, πο το πολύ το κλάμα
Και πάντα μες στη σκοτεινιά θεότυφλη θα ζούσε.
Κι’ η Κόρη, ξέροντας καλά το μαύρο ριζικό της,
Δεν έβγαιν’ έξω κάμποτε, μόν’ κάθονταν κλεισμένη
Και γύρευε άντρα ανεύρισκον σ’ Ανατολή και Δύση,
Που να είνε άξιος κι’ ώμορφος, γερός και παλληκάρι.
Προξενητάδες πέζευαν στον Πύργο καθεμέρα
Της Κόρης της πεντάμορφης, της ξακουσμένης Κόρης,
Άλλοι σταλμένοι απ’ άρχοντες, κι’ από ρηγάδες άλλοι,
Και προξενιές της φέρνανε και τη ζητούσαν νύφη
Για ζηλευτά ρηγόπουλα, για πρώτους αφεντάδες,
Κι’ εκείνη πάντα αρνώντανε το λόγο της να δώση,
Κι’ ουδέ ρηγόπουλο