Produced by Sophia Canoni
Note: The tonic system has been changed from polytonic to monotonic.The spelling of the book has not been changed otherwise. Words initalics have been included in _. A correction indicated at the endof the book has been incorporated in the text.
Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σεμονοτονικό. Η ορθογραφία του βιβλίου κατά τα άλλα παραμένει ως έχει.Λέξεις με πλάγιους χαρακτήρες έχουν περικλειστεί σε _. Το κείμενοδιορθώθηκε βάσει ενός παροράματος που αναφέρεται στο τέλος του βιβλίου.
(Εικόνες τον κ. Φρίξου Αριστέως)
ΑΘΗΝΑΙΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΚΤΕΝΑ1901
Αναρίθμητοι συμβουλαί εδόθησαν προς τους ανθρώπους και αναρίθμητασυμπεράσματα εκ της λογικής και της πείρας απορρέουσι καθ’ εκάστην,τα οποία, όχι μόνον εις όσους τα ήκουσαν, αλλά και εις όσους τασυνήγαγον, κατ' ουδέν εχρησίμευσαν.
Τα όντα θα εκλείψωσιν εκ της γης κατ' ουσίαν αμετάβλητα, ο δετελευταίος άνθρωπος δεν θα διαφέρη από τον πρώτον, ειμή κατά τοένδυμα και κατά το όπλον — αμφότερα τελειοποιημένα.
Ο πρώτος Κάιν εδολοφόνησε τον αδελφόν του.
Ο τελευταίος Κάιν θ' αυτοκτονήση από ανίαν και πλήξιν, διότι ούτεαδελφόν θα εύρη δια να δολοφονήση.
Δια τούτο συμπεράσματά τινα, τα οποία συνήγαγον εκ των πραγμάτων τουκόσμου, θεωρών άχρηστα δια τον εαυτόν μου και άχρηστα διά τουςανθρώπους, εθεώρησα καταλληλότερον να τα κληροδοτήσω εις τον Πετεινόνμου.
Τις οίδεν εις εποχήν, καθ' ην οι έρωτες και οι πόλεμοι διεξάγονταιεντιμώτερον και ιπποτικώτερον παρά τοις πετεινοίς, ή παρά τοιςανθρώποις, ίσως ευεργετήσω τον Πετεινόν μου διά της αχρήστουφιλοσοφίας μου.
Φίλε κ. Δημητρακόπουλε
Γίνεται τωόντι δυστυχής ο άνθρωπος διά της γνώσεως; και πρέπει άρα ναπεινάση η καρδία, διά να τραφή ο νους, όπως πρέπει να μαρανθή τοάνθος, ίνα ωριμάση ο σπόρος; Άλυτον μένει και θα μείνη ίσως πάντοτετο πρόβλημα, όσον καταφατικώς και αν απαντώσιν οι ποιηταί, όσοναρνητικώς και αν αποφαίνονται οι επιστήμονες. Τις όμως θ' αρνηθή, ότιπάσα, και η ελαχίστη γνώσις μας, διαλύει μίαν και μεγάλην πολλάκιςπλάνην, και ότι η μεγίστη πάντως πλάνη του τελείου αυτού, αλλά καιατελούς συνάμα όντος, όπερ καλείται άνθρωπος, είνε η πλάνη τηςεπιγείου ευτυχίας; Όλη μας σχεδόν η ζωή αναλίσκεται και φθίνει ειςεπιδίωξιν της ευτυχίας ταύτης. Μόλις ανοίγεται κατάπληκτος προς τοφως του βίου ο δειλός ημών οφθαλμός, και βλέπει — νομίζει ότι βλέπει— μακράν, εις τα βάθη του κυανού ορίζοντος της ζωής, λάμπον τοφαεινόν της ευτυχίας είδωλον. Μακρός φέρει εκεί και τραχύς καιανάντης ο δρόμος· τι πειράζει; και τι μας μέλει της οδού το μήκος καιη τραχύτης; Είμεθα νέοι, ακμαίοι και σφριγώντες. Γλυκείς, αόριστοικαι ανεπίγνωστοι πόθοι, ογκούσι τα στήθη μας και θερμή σφύζει εντόςτης καρδίας ημών η άπληστος ελπίς. Εμπρός, εις κατάκτησιν του ωραίουειδώλου! Και τρέχομεν γοργοί και ασθμαίνοντες προς την γόησανεκείνην, την τόσον επαγωγόν και οιονεί προσμειδιώσαν και καλούσανημάς φωτατμίδα. — Πώς; Εφθάσαμεν ήδη τόσον πλησίον της; Ναι! έν έτιβήμα, και την συνελάβομεν εις την πρώτην